بالنده تر ميشوي

خدايه مهربانم..

عزیز دلم...

یک قدم دیگه هم برداشتی...نیازت روز به روز کم تر می شود و استقلالت بیشتر....

دیگه شلوارت و جورابات   رو می پوشی.....

درسته که، وقتایی که خودت لباس می پوشی..دوست داري نپوشي و باز هم من در آغوش بگيرمت و كمكت كنم ...درسته 

كه جورابات روکج و کوله ميپوشي ...

ولي من بايد روي دلم پا بزارمو تو رو مستقل كنم..

.

یعنی دیگه نمی تونم بگم دالی موشه کجایی؟ دستای سپهر گم شده؟ سرش تو تونلِ تا بیاد بیرون .....یعنی باید دم درِ اتاق وایسم و تو رو ببینم که داری خودت لباس می پوشی...با یه لبخند!

یعنی باید دلم به بلوزت خوش باشه كه هنوز نميتوني...كه هنوز آثاري از نوزادي ات را حس كنم....چه زود فاصله گرفتي با نوزاديت...

باید دلمو به خودت گرم کنم...به بزرگ شدنت...به استقلالت که هم دلمو تنگ می کنه و هم آرزوی دیروزم بوده....

باید خداروشکر کنم که پسرم تواناست...قدرتِ انتخاب داره..قدرتِ نه گفتن داره...قدرتِ اصرار کردن داره....

خدایا شکرت...هزار هزار بار شکر...برای وجودش..برای لحظه لحظه بالندگیش..برای لباس پوشیدنش..برای همه چیز...دوستت دارم خدا.

الحمدلله..شکرالله...ماشالله.